«Για Εμένα Ευτυχία Είναι Να Θυμάσαι Τις Φορές Που Έπεσες Και Ξανασηκώθηκες»-Συνέντευξη Της Νάνσυς Μαλλέρου

«Για Εμένα Ευτυχία Είναι Να Θυμάσαι Τις Φορές Που Έπεσες Και Ξανασηκώθηκες»-Συνέντευξη Της Νάνσυς Μαλλέρου

«Για Εμένα Ευτυχία Είναι Να Θυμάσαι Τις Φορές Που Έπεσες Και Ξανασηκώθηκες»-Συνέντευξη Της Νάνσυς Μαλλέρου

Η Δρ. Νάνσυ Μαλλέρου, χαρακτηρισμένη από τα ΜΜΕ ως η «Γκουρού της Ευτυχίας», είναι µία από τις κορυφαίες Life, Business & Executive Coaches στην Ελλάδα. Μέσα από τα σεµινάρια, τις οµιλίες, τα άρθρα και τα βιβλία της έχει επηρεάσει θετικά τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Είναι coach των ομιλητών των TEDxAthens, ιδρυτικό µέλος και πρόεδρος του ελληνικού παραρτήματος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Coaching (International Coach Federation – Greece Chapter).

Με πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, µεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το European School of Management (Oxford, Paris, Madrid) και Διδακτορικό στις Συνεργατικές Στρατηγικές από το Πάντειο Πανεπιστήµιο. Είναι απόφοιτος του CoachU και έχει ολοκληρώσει διάφορα σεμινάρια του τμήματος διαρκούς εκπαίδευσης του Harvard Medical School.

 Διαβάστε παρακάτω τη συνέντευξή της στο Υγεία Ευεξία.

Έως τώρα έχουμε διαβάσει για τη σωματοποίηση ψυχικών συναισθημάτων. Εσείς όμως θέσατε τον όρο «θετική σωματοποίηση» και συγκεκριμένα «σωματοποίηση της χαράς».  Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Εάν μπορούμε να σωματοποιήσουμε συναισθήματα, γιατί να σωματοποιήσουμε μόνο τα αρνητικά; Από εκεί ξεκινάει η δική μου η σκέψη και  επειδή κάνω αυτή τη δουλειά πάνω από 15χρόνια, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που είναι  χαρούμενοι και ευτυχισμένοι είναι γιατί έχουν μνήμες ευχάριστες από τις οποίες «γαντζώνονται». -Το «γαντζώνονται» ίσως δεν είναι η κατάλληλη λέξη-.Έχουν μνήμες που τις κρατάνε μέσα τους. Όταν έχεις μια ευχάριστη, χαρούμενη παιδική ηλικία, αυτό το μεταφέρεις μαζί σου. Όταν έχεις επιτυχίες, όταν έχεις χαρές, όταν έχεις γέλια το φέρνεις μαζί σου και γίνεσαι συνολικά πιο υγιής ψυχικά. Αντίθετα όταν έχεις περάσει  δυσκολίες, αυτό σε κάνει να έχεις μια διαφορετική ιδιοσυγκρασία.

Οπότε, πάντα η αναζήτησή μου ήταν πώς μπορούμε να  σωματοποιήσουμε το  θετικό. Έχουμε αποδεχτεί ότι σωματοποιούμε το στρες για παράδειγμα. Δεχόμαστε πολύ εύκολα ότι σωματοποιούμε το αρνητικό. Σωματοποιούμε τα πάντα. Έτσι, για παράδειγμα, και όταν ερωτευόμαστε, αλλάζει όλη μας η φυσιολογία.

Αλλάζει ο τρόπος που τρως, που κοιμάσαι, ξαφνικά σου φαίνεται πιο ωραίο το πράσινο. Όλα είναι πιο όμορφα, πιο χαριτωμένα, είσαι πιο ανεκτικός και όλα αυτά συμβαίνουν  γιατί είσαι σε μια έκσταση χαράς.

Γι’ αυτό και θέλω να παρατηρώ τους ανθρώπους και να τους προτρέπω αντί στα στέκονται στο πρόβλημα και να έχουν δυσάρεστες συνέπειες, να μένουν στα θετικά και να βιώνουν τα θετικά συμπτώματα που έχουμε, όταν είμαστε χαρούμενοι.

Όταν υπάρχει κάποιος που σε περιμένει και θα σου πει μια καλή κουβέντα, όταν η μαμά σου φέρνει τα αγαπημένο σου φαγητό, επειδή είσαι στεναχωρημένος. Γιατί να μην κρατηθούμε από αυτές τις μνήμες που όλοι έχουμε;

Μπορεί να είναι πιο μακρινές ή πιο πρόσφατες, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο αντίδοτο για το στρες. Γιατί το στρες είναι κάτι που υπάρχει στη ζωή μας. Μεγάλο του κομμάτι είναι παραγωγικό, μεγάλο κομμάτι του είναι για να μας κάνει να γλιτώσουμε από κάτι, άρα είναι προστασία. Υπάρχει όμως και εκείνο που είναι αντιπαραγωγικό, που μας αποσυντονίζει. Το αντίδοτο για το στρες που μας αποσυντονίζει, είναι να κρατηθούμε από ό,τι καλό έχουμε. Άλλοι το λένε ευγνωμοσύνη, εγώ το λέω χαρούμενες μνήμες. Ό,τι καλό έχουμε λάβει, οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο. Όταν γυρίσει ο καθένας μας σε μια καλή στιγμή, αυτομάτως η αναπνοή μας έρχεται σε μια ισορροπία και το σώμα μας ηρεμεί. Σε καταστάσεις έντονου άγχους όπως π.χ. πριν από μια εγχείρηση ο γιατρός θα σου πει «σκέψου κάτι ευχάριστο, ένα αγαπημένο σου μέρος».

 

«Είμαι μια δυνατή προσωπικότητα και τρομάζω τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου. Τι πρέπει να κάνω;»

 Το πρώτο πράγμα με τις δυνατές προσωπικότητες  είναι ότι μεταφέρουν το μήνυμα στους γύρω τους ότι δεν χρειάζονται βοήθεια, ότι μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Το πρώτο πράγμα που θα έλεγα σε άνθρωπο που έχει δυνατή προσωπικότητα, είναι να ζητήσει βοήθεια πριν τη χρειαστεί. Δεν είναι αδυναμία κάποιος να ζητά βοήθεια. Βλέπουμε δυνατούς ανθρώπους να έχουν αυτό το σύνδρομο, να ζητούν λιγότερο βοήθεια και άλλοι που είναι αδύναμοι ή το «παίζουν αδύναμο»  να παίρνουν  περισσότερη προσοχή και ενέργεια από τους άλλους, από ό,τι κάποιος που το παλεύει.

Εγώ σαν δυνατός χαρακτήρας θέλω δίπλα μου ανθρώπους που μπορούν να ανταπεξέλθουν στον δυνατό χαρακτήρα μου και να καταλάβουν εάν μέσα μου έχω κάποια ευαισθησία, να ξεπεράσουν την «πρώτη ανάγνωση». Εάν δεν τα καταφέρουν, δεν πειράζει. Ο καθένας μας νομίζω όταν θα είναι αυθεντικός, θα προσελκύσει κάτι που του ταιριάζει. Θέλω να περάσω το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι αυτό υπάρχει για όλους -και για τους δυνατούς και τους αδύναμούς- αρκεί να συνεχίζουν να ψάχνουν.

 

Η διεκδικητικότητα είναι η χρυσή τομή μεταξύ της επιθετικότητας και της παθητικότητας;

Δεν επιθυμώ να συνδυάζονται η διεκδικητικότητα με την επιθετικότητα, είναι κάτι που μας έχει περάσει κοινωνικά, επειδή μεγαλώσαμε υπηρετώντας τις κοινωνικές επιταγές.

Άρα πρέπει να είσαι το «καλό παιδί» και αυτομάτως ενοχοποιείται ο άνθρωπος που διεκδικεί. Παρόλα αυτά εγώ πιστεύω ότι πρέπει να διεκδικείς το δίκιο σου, την προαγωγή σου, το lifestyle που θέλεις, τον άνθρωπο που αγαπάς.

Ο άνθρωπος πρέπει να διεκδικεί αυτό που θέλει και αυτό δεν χρειάζεται να γίνει επιθετικά. Εάν κάποιος πατήσει τα όριά μου θα τα διεκδικήσω. Εάν με πιέσεις μπορεί και να γίνω επιθετικός. Να διεκδικείς την αλήθεια, να διεκδικήσεις τον εαυτό σου από τα πάθη του. Διεκδικώ σημαίνει μπορώ να διαφεντεύω. Κάθε βήμα μπροστά έχει μια μικρή απώλεια της ζώνης ασφαλείας που ήμασταν πριν, είτε περιλαμβάνει ανθρώπους, είτε συνήθειες.

Γύρω στα 30 -35 κάποιοι θέλουν να κάνουν επανάσταση. Οι επαναστάσεις είναι λίγο άγριες από μόνες τους και δεν μου αρέσουν. Μου αρέσει να επαναπροσδιορίζεις σιγά σιγά. Πρέπει να  ωριμάσει η καινούργια κατάσταση, χρειάζεται συμπόνια. Πρέπει να συμπονάς και τον εαυτό σου και τους άλλους που ξαφνικά τους έχεις διαταράξει το status quo το οποίο εσύ ήδη έχεις θέσει τόσα χρόνια.

 

Τελικά το πάθος είναι καταστροφικό;

 

Εάν το πάθος για κάποιον σημαίνει ότι χάνει την λογική του, αυτό το πάθος εμένα δεν μου αρέσει.

Εάν σημαίνει χάνω κάθε αίσθηση το πού βρίσκομαι, τι κάνω, σε ποιον το κάνω και εάν μέσα στο πάθος μου, πατάω πάνω σε άλλους, επίσης δεν μου αρέσει. Τα πάθη που με κυριαρχούν  και δεν μπορώ να έχω τον έλεγχο της ζωής μου είτε είναι ναρκωτικά, αλκοόλ ή ένας παράφορος έρωτας, είναι αρνητικά. Μου αρέσει να ζω με ένταση, όχι όμως να με καθοδηγεί το πάθος και να αφήνω τα πάντα στην τύχη τους. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάς ποιος είσαι, από πού ήρθες  και που πας, τι θες να πετύχεις. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω μας και ό,τι κάνουμε έχει επίπτωση και σε εκείνους. Συμβαδίζουμε και ζούμε μαζί τους, δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε.

 

Σε μια νέα γνωριμία είναι η πρώτη εντύπωση καθοριστική, όπως μας έχει εντυπωθεί μέχρι τώρα;

Εξαρτάται. Εάν πας σε ένα interview για δουλειά, ναι η πρώτη παρουσίαση είναι αυτή που θα μετρήσει, εάν μιλάμε για προσωπικές σχέσεις εγώ επιλέγω να μην μένω στην πρώτη μου εντύπωση. Θέλω να είμαι ανοιχτή για να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να γνωρίσω νέους ανθρώπους.

Η πρώτη εντύπωση ειδικά στις προσωπικές σχέσεις σχετίζεται με το τι σου είναι οικείο, όχι τι απαραίτητα είναι καλό για εσένα. Για παράδειγμα, θα αισθάνεσαι ότι κάποιον τον ξέρεις από πάντα, γιατί υποσυνείδητα σου θυμίζει π.χ. τον μπαμπά σου ή κάποιο άλλο αγαπημένο σου πρόσωπο.

Θέλω να δίνω ευκαιρίες στου ανθρώπους όχι γιατί είμαι μεγαλόψυχη, αλλά γιατί θέλω να κάνω νέες φιλίες και γνωριμίες. Ακόμα και τώρα που μεγάλωσα δεν έχω αλλάξει. Να ανοίγεις τον κύκλο σου και να κάνεις αλλαγές, ακόμη και σε μια δουλειά που είσαι καθηλωμένος και δεν σου αρέσει, αυτό δεν είναι κακό. Πρέπει να το τονίσουμε. Γιατί μεγαλώνοντας κλείνει ο κύκλος μας.

 

Υπάρχει «προπόνηση» που μπορεί να μας οδηγήσει στην ευτυχία;

Δεν ξέρω αν η ευτυχία είναι ένας προορισμός που τον κατακτάς μόλις φτάνεις εκεί.

Θεωρώ ότι χρειάζεται συνεχής εξάσκηση ώστε να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στις δυσκολίες. Για εμένα ευτυχία είναι να θυμάσαι τις φορές που έπεσες και ξανασηκώθηκες. Επειδή είναι εύκολο να σε κυριεύσει η μιζέρια, είναι δικό μας χρέος να εξασκούμαστε συνεχώς, ώστε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Να ασχολούμαστε με πράγματα που μας τρέφουν και μας διευρύνουν το μυαλό. Αυτό θέλει εξάσκηση. Έχει να κάνει και με ποιους αλληλεπιδράμε. Εάν κάνω παρέα με κάποιους που τρώνε έξι παγωτά και εγώ τρώω τρία, νομίζω στο τέλος ότι είμαι ο καλύτερος του χωριού. Άρα, το «φυσιολογικό» ο καθένας το δημιουργεί ανάλογα με τον περίγυρό του.

Μου αρέσει και ένα ρητό που λέει: « Εάν είσαι το πιο καλό αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, απλά άλλαξε πάρκινγκ». Εάν όλοι κάθονται στους καναπέδες θα κάτσω και εγώ, ενώ εάν οι φίλοι μου γυμνάζονται, έχω πιθανότητες να γυμναστώ.

 

Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας και κατά προέκταση ο τρόπος ζωής μας;

Πιστεύω ότι όλα αλλάζουν και εμείς αλλάζουμε διαρκώς, είναι θέμα θέλησης. Αλλά μόνο εάν το θέλουμε και έχουμε κάποιο εσωτερικό κίνητρο.

 

 

Επιμέλεια: Ελένη Χρήστου